De moderne mens worstelt met een gewetensvraag: mag ik nog vlees eten? Pijnigen we ons geweten terecht of kan een sappige entrecote op zijn tijd geen kwaad? Reinout Burgers, ooit vegetariër en nu overtuigd carnivoor, dook in zijn eigen ziel én in de wetenschap voor een antwoord. ‘Hierdie beesvleis kom uit eindelose Karoo uit’, vertelt haar vader. ‘Dit proe ’n bietjie anders as in julle kaaskoppieland.’ Hij lacht met een delicaat gevoel van Zuid-Afrikaans understatement. Het is mijn eerste avond in Zuid-Afrika. Ik zit aan een grote tafel waar prachtige gegrilde stukken vlees en andere dampende lekkernijen aanlokkelijk staan uitgestald. De familie van mijn Zuid-Afrikaanse vriendin, die ik een half jaar daarvoor in Zuid-Frankrijk had ontmoet, verwelkomt mij met de traditionele Afrikaanse braai. Nog vlak voor het aanschuiven, houd ik vol dat ik vegetariër ben. Haar familieleden kijken mij meewarig aan. En terecht! Vijf jaren van vegetarische volharding smelten in vijf minuten als het vet van de T-bone steak, die spetterend en sissend van het kolenvuur op tafel wordt gezet. Bij de eerste voorzichtige neusproeverij verander ik weerloos van een preuts vegetarische gelovige in een heidense vleesfanaat. In mijn jaren in Zuid-Afrika heb ik zelfs gejaagd en als een bloeddorstige