Muziekbespreking. Ton Maas | 35 november/december 2000 issue Als je haar zag, zou je het niet meteen zeggen, want ze is klein en tenger en oogt zelfs een beetje breekbaar, maar ze is waarschijnlijk de enige vrouw ter wereld die de scepter zwaait over een heuse big band. Maria Schneider studeerde jazzcompositie bij Bob Brookmeyer in New York en werd meteen daarna de assistente van de grootste levende meester van het genre: Gil Evans. In 1989 had de toen negenentwintigjarige componiste en dirigente de euvele moed om een eigen orkest op te richten. Daarmee tartte ze de tijdgeest, want big-bandmuziek leek voorgoed te hebben afgedaan. Hoewel haar eerste cd, Evanescence, al meteen een Grammy-nominatie in de wacht sleepte, was het slechts een voorproefje van wat nog zou volgen en Allégresse overtreft met gemak alles wat Maria tot dusver uitbracht. Anders dan veel collega\'s heeft Schneider geen last van retroïtis. En behaagziek is ze al evenmin; daarvoor is haar muziek te complex en onvoorspelbaar. Haar werk staat onmiskenbaar in de traditie van haar leermeesters. Net als Gil Evans kan ze op onnavolgbare doch schijnbaar moeiteloze wijze de afzonderlijke instrumenten laten versmelten tot één enkele orkestklank. Heel bijzonder op dit album zijn