De oceaan is een chemische fabriek. Tijn Touber | 28 september/oktober 1999 issue Sedert een schimmel in 1928 het raam van Alexander Fleming binnenwaaide, per ongeluk op een petrischaaltje belandde en daar een bacteriekolonie om zeep hielp - de ontdekking van penicilline - zijn wetenschappers op steeds exotischer locaties op zoek naar de volgende generatie antibiotica: in moerassen, chemische dumps, septische tanks en sinds kort in zee. Vooral de wereldzeeën - inmiddels omgedoopt tot \'de apotheek van het nieuwe millennium\' - bieden veel mogelijkheden. Het is eigenlijk wonderlijk, dat we niet veel eerder de diepte indoken: de oceaan beslaat zeventig procent van het aardoppervlak en bevat vele -meer dan de helft! - organismen die op land niet te vinden zijn. Onder het wateroppervlak zijn hele bossen - bizarre roodachtige, bruine en groene gewassen, soms wel zestig meter lang. Driekwart van de plantengroei op aarde bevindt zich onder de zeespiegel. We moeten dus gaan duiken. De tijd dat we een willekeurig bos binnenliepen, wat aarde op een schaaltje schepten, het geheel onder de microscoop legden om vervolgens micro-organismen te vinden die allerlei veelbelovende stofjes maakten - zoals streptomycine, actinomycine of vancomycine - is voorbij. Van alles wat we nu vinden, is