Annette Groeneveld: ‘Het begint bij een heel gewone gedachte’

Wat er ook over ons bestaan te melden valt, er zijn altijd mensen die het voor anderen willen verbeteren. Van kinds af aan meegekregen, door persoonlijke ervaringen geïnspireerd geraakt, intrinsiek aanwezig? Aan het woord Annette Groeneveld, voorzitter van de door KLM-personeel opgerichte en onafhankelijke, nuchtere, direct levensverbeterende, mondiale, do-good stichting Wings of Support.

‘Het mooie is, als je goed kijkt naar wat we doen, zie je nog steeds die blik van het KLM-personeel. Aankomen op het vliegveld. Met de bus door die andere werkelijkheid rijden. Daar gedurende de layover nog meer van zien en dan tot het besef komen, hier kunnen we iets aan doen. Er zit iets heel praktisch oplossend in Wings of Support. Het begint bij de heel gewone gedachte, “Daar hebben de mensen wat aan”. Je ziet het en je wilt wat doen. Wie, die een beetje gereisd heeft, kent dat gevoel niet? Natuurlijk is het in die zesentwintig jaar geëvolueerd, in lijn met de manier waarop men anders is gaan kijken naar hulp aan arme landen. Dus wat we niet meer doen, tenzij er specifiek om gevraagd wordt, is spullen die kant op sjouwen en daar uitdelen. In Paraguay heb ik een hele vallei gezien met onbruikbare tweedehandskleding. Daar is altijd heel veel bij waar niemand op zit te wachten. Het komt in de natuur terecht of op afvalbergen. Het verstoort de lokale economie. En het is ook niet ondenkbaar dat het door lokale zakenlui wordt opgekocht, gewassen en als vintage weer naar het Westen verscheept. Bovendien moet het allemaal vervoerd worden wat qua CO2-uitstoot natuurlijk ook niet echt bevorderlijk is.’

Kinderen

‘Het basisprincipe van Wings of Support is wel hetzelfde gebleven. De toekomst, de weg uit armoede begint bij de kinderen en bij scholing. En dat is heel breed. Want zonder voeding kun je niet leren. Met ouders die zelf maar net kunnen overleven, die je niet kunnen steunen, ligt alles buiten bereik. Zonder gebouwtje geen school. Ga zo maar door. Dus denk aan een KLM-er in Cape Town die ziet dat er in een bepaalde buurt wel een schooltje is maar dat er heel veel kinderen niet naartoe kunnen omdat ze – het is een voormalige Britse kolonie – geen uniform hebben. Dan gaan we met de mensen daar praten. Vragen wat ze nodig hebben en dan zorgen wij voor de financiën. En de projectcoördinator, degene die zich daar in het bijzonder mee bezighoudt, volgt dat proces dan ook minutieus.’

Je verbetert mensenlevens

‘Voorbeelden te over, rijd je vanaf het vliegveld naar New Delhi zie je kinderen op straat slapen met haar dat stijf staat van het vuil. Ja, er is dan ergens in een bepaalde buurt wel een schooltje maar dat bestaat uit roestige golfplaten. Dus ok, wat hebben jullie nodig? Muurtjes, water en laptops, zodat ze ook digitaal leren meekomen met de economie daar. We zorgen voor de financiële onderbouwing. En als je daar een paar maanden later langs rijdt zitten die kinderen in een stevige school rond laptops en is er een pomp waar drinkwater uit komt en waar de hele buurt gebruik van kan maken. Gehandicapte kinderen in Suriname die door een speciale kraan opgetild en verplaatst kunnen en daardoor kunnen zwemmen. Ruiten, een koelkast en een fornuis voor een fris geschilderde school in New Mexico. Praktisch, nuttig, je verbetert mensenlevens, maar zoiets zei ik al geloof ik.’

‘Je wilt wat doen. Wie, die een beetje gereisd heeft, kent dat gevoel niet?’

Enorme motivatie

‘Tja, en voor mezelf… we hebben een jaarlijks budget van zeven ton, dat voornamelijk door KLM-personeel en enkele sponsors wordt opgebracht. Op vijf procent na, dat naar de accountant en de certificering als goed doel gaat, komt alles bij de kinderen terecht. Dus daar staat wat. Daar ben ik natuurlijk ontzettend trots op. En ik ken de vliegende collega’s en hoe ze dit beleven maar al te goed. Ze willen wat doen. En als dat dan op een dermate gestructureerde manier kan, met de volledige onderschrijving van een organisatie als KLM… Die enorme motivatie van de mensen, daar word ik zelf vrolijk van. Je kunt je energie er niet aan opmaken, zo geweldig is het.’

Tekst: Gijs de Swarte