Mijn hele leven lang citeer ik al de oneliners van mijn oma. ‘Vertrouwen komt te voet en gaat te paard’, leerde ik bijvoorbeeld van haar. En ‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’. Vijfentwintig jaar voordat ik promoveerde op angstaanvallen hoorde ik haar al zeggen dat angst een slechte raadgever is.  DOOR: BRAM BAKKER Toen ik promoveerde op die angstaanvallen had ik niet veel met angst, dacht ik destijds. Ik wilde psychiater worden en daar hoorde een promotieonderzoek over paniekaanvallen bij. Zelf had ik nooit last van angst, maar ik voelde wel verwantschap met de mensen die deelnamen aan mijn onderzoek. Ook raakte ik steeds meer gefascineerd door hun angstklachten. Deze deelnemers aan mijn behandelstudie kregen medicatie of cognitieve therapie en de pillen werkten soms wonderwel, zonder dat ik ooit heb begrepen bij wie, wanneer en waarom. Alle therapeuten op onze angstpoli geloofden dat je beter cognitieve therapie kon inzetten, want dat zou volgens hen een échte verandering teweegbrengen en daardoor een veel duurzamer effect hebben dan iets slikken. De theorie achter de cognitieve therapie was in de kern heel simpel: bij een angstaanval denk je dat je doodgaat of gek wordt, maar dat is niet waar.