Anders is meer

EEN COLUMN DOOR MANON VAN LEEUWEN

Er is iets bijzonders gaande. We douchen om de dag om het gasverbruik in de hand te houden. We gaan op de fiets naar de supermarkt omdat we liever zo min mogelijk tanken. We kopen oud brood bij de bakker en voorkomen zo verspilling. En Schiphol is zo’n chaos, dat we massaal gaan treinen. Ik glimlach. Om de duurzame keuzes die we spontaan met elkaar maken. Keuzes waar we direct voor worden beloond. Anders blijkt meer.

Bye bye leasebak, hallo treinleven

Met 40.000 km per jaar pompte ik heel wat jaren bakken CO2 de ether in. File in en file uit. De trein was iets uit mijn studententijd. Dat moest anders. De dikke diesel ging op marktplaats en de apps met treintijden en leenfietsen op m’n iPhone. Ik ken de beste koffietentjes die voor weinig mijn koffiebeker vullen. Ik heb geen parkeerstress en files meer. Sjouw m’n hakken mee in m’n rugzak zodat ik af en toe een perron op kan rennen. Fiets door de stad, ook als het regent. En werk, lees en luister podcasts met 120 km per uur. En het allerleukste: ik beleef bijzondere momenten met wildvreemden die mij de rest van de dag een glimlach bezorgen. Anders werd meer.

‘Gierend van de lach duwt ze mij met haar grote lichaam en dito koffers door het poortje.’

‘O my god, I don’t have a ticket’

De trein stopt op Schiphol en vlak voor de deuren sluiten wordt er een stevige Amerikaanse vrouw met haar hutkoffers de trein in gehesen door een charmante man. ‘O my god’, zegt ze tegen me als de deuren sluiten. ‘I don’t have a ticket. What do I do?’ Ik stel haar gerust en loop in Rotterdam met haar mee naar de juiste uitgang. Ik kijk naar de uitcheckpoortjes waar ze zonder ticket niet door kan. Ik kijk naar links en naar rechts, geef haar een hand en haal mijn kaart over de lezer. Ze klemt zich aan me vast en gierend van de lach duwt ze mij met haar grote lichaam en dito koffers door het poortje. We maken selfies voor haar Amerikaanse familie en ze zwaait tot ik uit zicht ben. Big smile de rest van de dag.

Van roze sjaals breien word je zen

Ik leer een roze sjaal breien van een interessante man met baard die naast mij zit tussen Utrecht en Amersfoort. Mijn ademloze gestaar naar dit tafereel valt hem op. Spontaan biedt hij me aan een stukje mee te breien. Hij spreekt geen Nederlands, doet het voor en ik hem na. De trein hobbelt door. Helemaal zen arriveer ik op kantoor. Mijn dag kan niet meer stuk.
Ik kijk naar Annemarie die instapt op Amsterdam-Zuid en huilend tegenover me gaat zitten. Ik geef haar een tissue en met horten en stoten vertelt ze dat ze in het ziekenhuis slecht nieuws heeft gekregen. Ik luister, huil mee en neem in Den Haag afscheid met een dikke knuffel. Buiten haal ik diep adem en stap op de fiets. Pluk de dag, denk ik.

Plakkende baklava met vette leesbril

Als ik knijpend met mijn ogen probeer de dansende letters van mijn laptop te ontcijferen krijg ik een leesbril aangereikt van Henk uit Amsterdam. Hij draagt oude kleren en heeft een halve liter bier in zijn hand. Zijn bril zit met tape aan elkaar geplakt en is te vet om door te kijken. Zijn glimlach kan ik niet weerstaan. Ook die van die ene buurman niet die mij met zijn bakje baklava in m’n zij prikt terwijl ik net wegdommel met oortjes in. Hij wijst naar de kleverige massa en dan naar mij. Ik durf geen nee te zeggen en glimlach. De rest van de dag. Duurzame keuzes worden beloond. Anders wordt meer. Ook in de trein. •

Manon van Leeuwen is eigenaar van ZustainaBox, klimaatcoach en trainer van ‘De Verborgen Impact’. Haar missie is iedereen te laten zien dat anders en minder een stuk beter is. Liever ook. Voor jezelf, elkaar en de aarde.

Deze column verscheen in The Optimist #205.