Fotograaf Jerry van der Weert en journalist Marianne Lamers, die regelmatig voor Ode schrijft, volgden anderhalf jaar lang drie mensen van wie het leven in een keer stilstond. Ze maakten er een fotoboek over. Dat boek is tevens een pleidooi voor langzame journalistiek. In een tijd waarin boeken en journalistieke artikelen haastklussen zijn geworden, namen Lamers en Van der Weert de tijd om hun verhaal in woord en beeld te brengen. Marianne Lamers schrijft erover. Mijn eerste boek komt deze week uit. Eindelijk snap ik mensen die hun werk met het hebben van kinderen vergelijken. Hoe vaak heb ik het niet gehoord als ik iemand interviewde: ‘Dit project is als mijn eigen kindje’. Je pampert het, geeft het eten en drinken, stopt het vol met liefde en als het dan groot genoeg is om op zijn eigen benen te staan, laat je het los de wijde wereld in. Het fotoboek waar ik met fotograaf Jerry van der Weert het laatste anderhalf jaar aan heb gewerkt, is wat dat betreft al snel volgroeid. En dat terwijl er bij de meeste journalisten veel minder tijd overheen gaat. Een aantal oud-collega’s van de krant waarvoor ik werkte, zouden ons voor gek verklaren als