Waarom jongeren meer leren in een gamecentrum dan in een klaslokaal. Marco Visscher | 89 september 2006 Piepend en krakend valt de deur dicht. O nee! In het slot? Even controleren... Nee, gelukkig, de deur gaat gewoon weer open... Dan maar opnieuw proberen bij die ladder te komen. Via dit smalle gangetje misschien? ... Nee, loopt dood. Vijftien kinderen tussen 9 en 11 jaar zitten gebiologeerd te staren naar het scherm, waarop het avonturenspel Myst III: Exile wordt geprojecteerd. In hun midden zit Tim Rylands, de populairste leraar op de kleine basisschool Chew Magna, in het gelijknamige dorp, vlakbij Bristol in het zuiden van Engeland. Nog eenmaal beweegt hij zijn draadloze muis langs de donkere wanden van een holle bergwand. Dan zegt Rylands: ‘Okee, schrijf nu op waar we naartoe moeten om de ladder te vinden. Wat kom je tegen? Wat maak je mee op je reis?’ Even later is alleen het driftig krassen van pennen te horen. Rylands heeft een manier gevonden om schrijven leuk te maken. Lichten uit, gordijnen dicht, computer aan. Myst is een prachtig ontworpen gameserie die zich afspeelt op een mysterieus verlaten eiland waarop je eindeloos kunt navigeren. Volgens Rylands roept het visueel rijke landschap