Het is gemakkelijk om de groeiende belangstelling voor openbare ruimten af te doen als iets dat alleen de rijken aangaat, die het zich kunnen permitteren. Maar één blik op de markten van Afrika en Azië, en de pleinen van Latijns-Amerika, leert dat juist de armen het meest afhankelijk zijn van openbare ruimten. Jay Walljasper | 77 juni 2005 issue Enrique Peñalosa, de voormalige burgemeester van Bogotá, Colombia, merkt op dat rijke mensen beschikken over kasten van huizen met grote tuinen en zwembaden. Arme mensen hebben alleen maar hun eigen straat en – als ze boffen – een park, bibliotheek of speelplaats. Peñalosa maakte openbare ruimten tot een speerpunt van zijn ambtsperiode, en creëerde of renoveerde 1200 parken en speelplaatsen, legde 300 kilometer fietspad aan, bouwde dertien bibliotheken en opende de langste voetgangerszone ter wereld: zeventien kilometer, dwars door de stad. Sinds hij zijn ambt heeft afgelegd, reist Peñalosa de hele wereld over als ambassadeur die helpt om het leven van burgers te veraangenamen in grote steden van Jakarta,Indonesië, tot Dakar, Senegal. ‘Openbare ruimten zijn geen overbodige luxe’, verzekert hij. ‘Ze zijn even belangrijk als ziekenhuizen en scholen. Ze creëren een gevoel van saamhorigheid. Dat leidt tot een ander soort samenleving.