Ik heb mijn hersens gepijnigd over de vraag waarom ik zaktelefoons zo verafschuw. Laatst kwam ik een dominee tegen, die bij het zien van een man pratende tegen zijn zaktelefoon tot een vreemde bestempeling kwam van het nieuwe fenomeen: grof. David Nicholson-Lord | 3 juli/augustus 1995 issue Met andere woorden, converseren met een onzichtbare en verre ander, terwijl men omringd is met mensen die echt, zichtbaar en aanwezig zijn, is zeer ongemanierd. Zo had ik er nog niet over nagedacht, maar ik vind dat hij gelijk heeft. Maar hiermee is nog niet het diepe gevoel van somberheid verklaard dat mij overvalt wanneer het aangename geruis van een bus of treinreis wordt verstoord door de gewichtige woorden: ‘Dag, Brian, je spreekt met Terry. Kan ik Nigel spreken?’ Waarschijnlijk klinkt elk privé-gesprek dat botweg in het openbaar wordt gevoerd nogal eikelig, behalve wanneer Oscar Wilde of de directeur van de CIA die zijn laatste spionage-triomf uit de doeken doet, aan de lijn zijn. Of misschien is het ook wel de essentie van zaktelefoon-bezit dat de eigenaar een eikel is? Ik vermoed het laatste. De betrokkenen gedragen zich zo schaamteloos: ze hebben er kennelijk geen idee van hoe dom ze eigelijk klinken. Wat