Bij een Italiaanse maaltijd merk je pas echt dat eten niet alleen goed is voor het lichaam, maar ook voor het sociale leven. Judy Gahagan | 28 september/oktober 1999 issue Een paar maanden geleden kreeg ik twee uitnodigingen voor de lunch, de ene in Italië en de andere in Engeland. De uitnodiging in Italië nam ik aan, die in Engeland niet. Dat was ook eigenlijk geen uitnodiging, maar een \'aanbieding\': vrienden van me nodigden me uit gebruik te maken van een actie van een trendy restaurant dat klanten probeerde te trekken. Voor de andere lunch, waar ik wel naartoe ging, was ik uitgenodigd door een familie die een kleine Fiat-garage bezit. De familie woont in een klein appartement boven de garage aan de rand van een dorp waarachter zich een door hoge heuvels omzoomde vlakte uitstrekt. In dat middeleeuwse dorp op de top van een van die heuvels kom ik vaak. De oudste zoon van de familie studeert - al eindeloos lang in alle eenzaamheid - Engelse letterkunde. Om hem te helpen, praat ik af en toe met hem over zijn studie. De lunch is dus onderdeel van een handeltje - al is het geen zakelijke handel - want ik