‘Boeken over de wildernis gaan doorgaans over mensen die als kolonisten rondstruinen en beschrijven wat ze vanaf hun manshoogte zien’, schrijft Charles Foster in de inleiding van Leven als een beest. Voor zijn boek, dat eerder dit jaar verscheen, deed hij daarentegen een poging om de wereld te beschrijven door de ogen van wilde dieren. Foster, een Engelse schrijver, reiziger en filosoof, vroeg zich af: zouden de inwoners van het bos zich herkennen in onze, menselijke, zintuigelijke beschrijving van onze wandeling door het bos? Zoals wij mensen onze eigen wereld in ons brein creëren, doen dieren dat ook. Dus om te weten wat het betekent om een wild dier te zijn, stelde Foster zich voor hoe dat zou zijn. In zijn boek beschrijft hij zijn avonturen als das, vos, otter, gierzwaluw en edelhert. Bij wijze van onderzoek las hij alle relevante fysiologische literatuur om een beeld te krijgen van hoe deze dieren functioneren. Daarna dompelde hij zich onder in hun wereld om het landschap te beschrijven zoals het door hen wordt beleefd. Foster schrijft: ‘Als ik een das ben, woon ik in een hol en eet ik wormen. Als ik een otter ben, probeer ik vis te vangen met mijn