Na alle moeite om een Ugandees schoolmeisje te helpen, wordt duidelijk dat Afrika niet kan worden gered door goede bedoelingen alléén. Richard Dowden | 94 maart 2007 issue Ze is te klein om bij het zadel te komen en fietst met haar ene been door het frame van de ouderwetse fiets. Ze blijft vlak voor me stilstaan, zodat ze me de pas afsnijdt. Ze begroet me met typisch Afrikaanse ernst, kijkt me recht in de ogen en zegt: ‘Help me alstublieft, meneer.’ Uit haar lange, groene rok en hagelwitte blouse maak ik op dat ze een schoolleerling is, maar het is laat in de ochtend en ze zit niet op school. Ik raad al wat er komen gaat: ‘Ik smeek u, alstublieft, meneer, u moet me helpen aan schoolgeld.’ Ik kom net uit één van die smerige, van ziekten vergeven kampen waar de bevolking van noordelijk Uganda, zo’n twee miljoen mensen, sinds het begin van de jaren negentig gevangen zit. De kampen bestaan uit honderden traditionele ronde hutten van leem en stro en zien er uit de verte gek genoeg prachtig uit. Maar zo dicht opeen, zonder sanitair, zijn het verzamelplaatsen van vuil en kweekbedden van ziekten en wanhoop. Deze