151 november/december 2012 De beurs is geen goede maat voor de waarde van een bedrijf. Tijdens mijn rechtenstudie begin jaren tachtig leerde ik dat bedrijven ‘het bezit’ zijn van de aandeelhouders en dat het doel van bedrijven is ‘de aandeelhouderswaarde te maximaliseren’. Omdat ik nog maar net was begonnen en weinig van het bedrijfsleven afwist, leek me dat wel logisch. Toen ik zelf over ondernemingsrecht ging lesgeven en schrijven, nam ik de ideeën over aandeelhouderswaarde in mijn colleges en onderzoek over. Al gauw werd me duidelijk dat deze benadering niet klopte. Hoe meer zaken ik onder ogen kreeg, hoe meer ik inzag dat het (Amerikaanse) ondernemingsrecht helemaal niet van ondernemingen eist dat ze het vermogen van de aandeelhouders maximaliseren. Ik was verbaasd en teleurgesteld. Het principe van de aandeelhouderswaarde is in het hele bedrijfsleven ingeburgerd. Als je de directeur of bestuursvoorzitter van een beursgenoteerde onderneming vijftig jaar geleden had gevraagd wat het doel van zijn onderneming was, had je misschien nog te horen gekregen dat er verschillende doelen waren: beleggers een stabiel rendement garanderen, maar ook: mooie een fatsoenlijk inkomen voorzien, iets bijdragen aan de gemeenschap en het land. Tegenwoordig zul je meestal te horen krijgen dat de onderneming maar