U heeft niets te verliezen, hoogstens uw geduld Amy Domini | 100 oktober 2007 Toen ik bijna twintig jaar geleden de Eerwaarde Seamus Finn ontmoette, liet hij mij een honkbal zien en vroeg mij met een brede glimlach: ‘Wat vind jij van honkbal, Amy? Mooie sport, nietwaar?’ Ik had geen idee wat hij bedoelde. Dat duurde niet lang. ‘Heb je weleens gezien hoe ze gemaakt worden? Ik wel.’ Voor mij was dit het begin van het debat over sweatshops, de plekken waar arbeiders tegen lage lonen gigantische hoeveelheden producten maken voor de Westerse markt. Ik naaide mijn kleren altijd zelf, tot ik zo’n dertig jaar geleden ontdekte dat ik goedkoper uit was als ik mijn jurken kocht in goedkope winkelketens. Ik was niet de enige. Overal in het Westen ontdekten mensen dat ze steeds meer goedkopere producten konden kopen: kleren, speelgoed, elektronica. Niemand nam het productieproces onder de loep, want anders hadden we gezien dat onze uitstekende koopjes het resultaat waren van onbeschrijflijk menselijk lijden. Seamus was woedend dat een Amerikaans symbool als de honkbal werd gemaakt in armoedige, met golfplaten bedekte hutten in Haïti door arbeiders die vaak door hun werk verminkt raakten. (Het is hard en ondankbaar werk,