Spelen met emoties zonder jezelf te verliezen Tijn Touber | 84 maart 2006 issue Schreeuwen, vloeken en jammerklachten... Dat waren de geluiden die uit Liesbeths keel kwamen. Een kwartier lang al maakte ze mij duidelijk dat niemand haar begreep en dat haar leven ondraaglijk zwaar was. Woedend was ze op de pech die haar alsmaar achtervolgde. Er kwam geen eind aan. En toen opeens, midden in de tirade, stopte ze met gillen. Ze zette een vriendelijk gezicht op. Of ik misschien nog een kopje thee wilde? Ik was met stomheid geslagen. Waar was die boze verontwaardiging gebleven? Toen ik het gemor van een sleutel in de voordeur hoorde, begreep ik wat de plotselinge ommezwaai had veroorzaakt: haar huisgenote was onverwachts thuisgekomen. Tussen het gillen door had Liesbeth haar voetstappen gehoord en nu deed ze alsof er niets aan de hand was. Blijkbaar is het mogelijk een knop radicaal om te zetten, zo ontdekte ik. Net zo gemakkelijk als Liesbeth haar boosheid had ‘aangezet’, kon ze hem ook weer ‘uitzetten’. Zou iedereen zo’n knop hebben? Tom in ieder geval wel. Ik ken Tom nog van de tijd dat we een groot deel van onze dagen doorbrachten in kroegen en coffeeshops. Op