Natuurlijk heb ik als kind geprobeerd mij God voor te stellen. Ik zag hem als een soort verlicht despoot, een keizer van een wereld en het heelal, die zon, maan, planeten en sterren in hun baan hield en de mensheid in het gareel. Het mysterie van zijn bestaan, zijn verbond met de mensheid, zijn oneindige goedheid, zijn omnipotentie, dat alles fascineerde mij. Kerkbezoek werd in mijn rk-jeugd aangemoedigd en ik hoopte dat spoedig het moment daar zou zijn dat ik nog meer in Gods nabijheid kon zijn, namelijk als misdienaar op het altaar. Op een kwade dag werd deze mogelijkheid mij echter ontzegd op basis van mijn sekse. Vrouwen waren ook in de rk kerk onreine, inferieure wezens, het altaar mocht slechts betreden worden door mannen die daadwerkelijk geschapen waren naar het beeld en gelijkenis van God. Die mededeling verdreef mij uit het aartsparadijs van mijn jeugd, ik voelde een vlijmende pijn: Mijn God, waarom heeft u mij verlaten? Een wereld vol slagbomen voor meisjes doemde op. Heleen Crul | 11 november/december 1996 issue Gelukkig was er nog Maria, troosteres van de bedroefden. Het beeld dat de rk kerk letterlijk en figuurlijk van haar gaf, stelde mij weliswaar niet erg