De mens kan kennelijk zweven en zich niet aan vuur branden. Jurriaan Kamp | 30 januari/februari 2000 issue Een aantal jaren geleden maakten Hélène en ik op een zondag in Delhi, de hoofdstad van India, een confronterende demonstratie mee. In een grote sporthal zaten tientallen volgelingen van de Indiase meester Maharishi te mediteren op lange, dikke rubberen matrassen. Op zich was dat nog niet zo bijzonder. De confrontatie lag in het doel van de meditatie van de yogi\'s: zij mediteerden op het opheffen van de zwaartekracht. Die oefening ging ver voorbij ons voorstellingsvermogen. Lange tijd gebeurde er niets, de yogi\'s zaten op de matten, het was stil in de hal en wij dachten - waarschijnlijk opgelucht: \'dit werkt dus niet\'. Totdat de ene na de andere yogi uit zijn diepe meditatie inderdaad omhoog kwam. Zij begonnen in hun kleermakerszit te hoppen over de matten. Ze kwamen niet veel meer dan twintig centimeter los van de grond en hun zweefvlucht duurde misschien ruim een seconde. Onze, verbijsterde, rationele geesten probeerden het verschijnsel nog te verklaren: \'ze stuiteren gewoon op de zachte matrassen\'. We hebben dat vervolgens een uur lang zelf geprobeerd en ik kan u verzekeren dat die verklaring niet klopte.