Ooit was ik een punkrocker. Haren - in alle kleuren - recht overeind. Leren jas, kraakpand, gescheurde spijkerbroek en no future. Op een dag ging ik naar een punkfestival in Castricum. Ik was niet de enige. Alle punks - zo\'n honderd uit heel Nederland - kwamen die warme zomeravond tegelijkertijd in Castricum aan. Tijn Touber | 31 maart/april 2000 issue Onze voettocht naar het jeugdhonk werd een spoor van vernieling. Alles sneuvelde: plantenbakken, fietsen, verkeersborden, zelfs winkelruiten. In het jeugdhonk aangekomen, overheerste de geur van hasj en dikke viltstiften. In no time was alles ondergeklad. Vol ontzetting keek de organisatie toe hoe hun ludiek opgeschilderde jeugdhonk binnen een kwartier onherkenbaar was geworden. De eerste punkband stond nog niet op het podium, of het festival was al ten einde. De geluidsinstallatie had de vele liters bier niet overleefd. Bovendien stond de politie inmiddels voor de deur, tot de tanden toe gewapend. Of we onmiddellijk wilden inrukken. De zware escorte die ons naar het station bracht, kon niet verhinderen dat vele fietsen en ander losstaand materieel in de laatste trein richting Amsterdam cs verdween. In de trein brak de hel pas echt los. Binnen de kortste keren was alles donker, geen tl-buis