De Ondertoon. Ton Maas | 32 mei/juni 2000 issue Het mooie van muzikale excercities op het grensvlak tussen folklore en avant-garde is, dat ze aan beide werelden iets toevoegen. De wereld van de traditie wordt er vrijzinniger en avontuurlijker van, terwijl die van het experiment meer structuur krijgt en zodoende meer houvast geeft. Het Amerikaanse kwartet Pachora behoort inmiddels tot de vaste bewoners van deze virtuele grensstreek. Hun muziek is een bonte mengeling van \'oosterse\' stijlen (Balkan, zigeuner, klezmer) en eigentijdse geïmproviseerde muziek. Anders dan bij de Bulgaarse folkjazzrock van Ivo Papasov, die - zeer terecht overigens - als een vorst over zijn wisselende ensemble regeert, zijn de vier spelers van Pachora wat betreft instrumentale virtuositeit en muzikale inbreng aan elkaar gewaagd. Ik moet bekennen, dat ik me niet meer kan bevrijden van de beelden die ik opdeed tijdens een recent liveoptreden in het Amsterdamse Bimhuis. In die zin is mijn beleving van deze cd gekleurd. Dat is meteen ook het voornaamste minpunt van Ast: het feit dat je slagwerker Jim Black niet aan het werk kunt zien. Deze nog verrassend jong ogende veteraan neemt zijn publiek voortdurend in de maling door ritmische complexiteit en precisie te paren aan een