Ik denk dat het spel in sport is gediend met een beetje minder aandacht Jurriaan Kamp | 32 mei/juni 2000 issue Mijn schooltijd draaide om sport. In de pauze voetbalden we - als het even kon - buiten op het veld. Na school voetbalden of hockeyden we op straat. Er waren hockeytrainingen en -wedstrijden in het weekeinde. De bal rolde voortdurend. We hadden onze eigen voetbalteam Quick Tempo, waarvoor we op woensdagmiddag worstelend met een typemachine het clubnieuws in elkaar zetten. Ik herinner me ook de rolschaatswedstrijden waarbij we over twee dagen - naar het voorbeeld van Ard en Keessie - vier afstanden reden. Na afloop werd de kampioen gehuldigd voor het huis van een vriend op een stoepje dat diende als schavot. Met een kam en een papiertje speelden we het Wilhelmus. En - toegegeven - het ging er fanatiek aan toe. Ergens in dit nummer zegt hockeycoach Tom van \'t Hek dat \'verliezen gezond is\'. Het is een waarheid die ik stampvoetend heb leren erkennen. Maar veel kwaad school er niet in al dat gesport. Er waarde in die tijd een geest rond waarop Leo Beenhakker waarschijnlijk doelde toen hij nog niet zo lang geleden als trainer van