Korstmossen, sprookjesachtig tapijten van witte duinroosjes, gulzige rupsen: bioloog Willem Beekman ontdekt altijd wel iets tijdens zijn wandelingen in de natuur. Editors | 44 maart 2002 issue Mijn mooiste wandeling begint aan de Zandvoortselaan bij Zandvoort, ingang Waterleidingduinen. Als kind ging ik er met mijn ouders heen om bramen te plukken en ik heb die plekken nooit meer teruggevonden. In mijn herinnering staan oneindige vlakten met zand en droogte, halfvergane struiken en verdorde bomen, met ertussen de taaie braamstruiken, die uit de droogte de laatste druppels donkerblauw vocht wisten te persen. Wij maakten jam van die bramen. Vorig jaar liep ik door de duinen en meende een spoor te herkennen van die jeugdtocht. Ik klom op een duintop, passeerde intussen ettelijke verbodsborden en werd gesnapt door een tweetal opzieners. Ik had geen toegangskaart en ook geen vrijstelling, maar mijn oprechte verhaal over de verloren jeugdherinnering liet hun formele houding smelten en ik kon gewoon verder lopen. De Waterleidingduinen zijn droog, intens droog. Buiten het pad knirpt en knispert het op de harde korstmossen. Keutels overal, de meeste van konijnen, sommige van herten. Zachte peluwtjes van donkergroen mos wisselen af met het staalgrijs en wit van het IJslands mos, duinviooltjes ertussen,