Ondanks bekende gevaren opende Shell een chemische fabriek in Brazilië. Met dramatische gevolgen. Wat kan Shell doen om de slachtoffers bij te staan? Jurriaan Kamp | 55 april 2003 Een verhaal over de wereldeconomie. Het begint vijftig jaar geleden na de Tweede Wereldoorlog. De chemische industrie doet in hoog tempo ontdekkingen - kunstmest, bestrijdingsmiddelen - die \'de honger voorgoed uit de wereld zullen verdrijven\'. De chemie staat aan de basis van een hoopgevende groene revolutie. Shell speelt een vooraanstaande rol met de productie van aldrin, endrin en dieldrin. De eerste aanklachten in de jaren zestig van de nog jonge milieubeweging zijn gericht tegen deze gevaarlijke stoffen. De Verenigde Staten verbiedt de productie al in 1970. Nederland en de Europese Gemeenschap volgen tien jaar later. Terwijl de zogenoemde \'drins\' ter discussie staan in Europa en de VS opent Shell een fabriek die de stoffen produceert in Brazilië. In 1990 verbiedt ook Brazilië de productie van dit landbouwgif. Maar daarmee is het verhaal niet ten einde. Aldrin, endrin en dieldrin behoren tot de \'dirty dozen\', de twaalf giftigste chemische stoffen die zich ophopen in de voedselketen en nog zeker honderd jaar het milieu blijven vervuilen omdat ze niet worden afgebroken. Kleine hoeveelheden