De theorie van de geboorte-volgorde is verleidelijk in zijn eenvoud: de plaats in het gezin is bepalend voor ons slagen en falen, onze krachten en angsten. Als je behoort tot de vierenveertig procent van de bevolking die oudste of enig kind is, heb je al vroeg te maken gehad met een stortvloed van aandacht en verwachtingen van je ouders. Waarschijnlijk ben je eerzuchtig, veeleisend en heb je veel verantwoordelijkheidsgevoel. De oudsten brengen meer tijd met volwassenen door, zodat ze zich sneller ontwikkelen, gretig om leiding en verantwoordelijkheid op zich te nemen. Zo zijn bijvoorbeeld opvallend veel astronauten oudste kinderen. Stephen Harrigan | 2 mei/juni 1995 issue Op de middelsten, zoals ik, is minder gemakkelijk een etiket te plakken. Meestal ziet men ons als slachtoffers van een onschadelijk soort verwaarlozing, degenen met de minste foto’s in het familiealbum. Omdat onze ouders zich nooit helemaal aan ons kunnen wijden, leren wij ons te schikken. Voordat wij de kinderschoenen zijn ontgroeid, zijn wij doorgewinterde diplomaten. De jongsten kunnen soms ontzettend dwarsliggen. Zij worden onvermijdelijk in de watten gelegd. De jongste wordt afwisselend gekarakteriseerd als clown, druktemaker en mascotte. Specialisten op het terrein van de geboorte-volgorde vinden dat wij moeten trouwen met iemand uit