Al 85 jaar lang laat de Summerhill-school in Engeland zien dat kinderen meer leren als ze zelf de regie hebben over hun onderwijs Matthew Appleton | 90 oktober 2006 Een jaar geleden bracht ik Eva, mijn dochter van dertien, voor het nieuwe jaar naar school. Op haar kamer – de leerlingen wonen op het schoolterrein – hielp ik haar met uitpakken toen een paar meisjes binnen kwamen stormen om te waarschuwen dat er een bepaalde vervelende jongen aan kwam. Vlug deed Eva de deur op slot en ging door met uitpakken. Even later werd er geklopt. Een jongenstem riep haar naam. Ik zag hoe Eva alleen even draaide met haar ogen. Nu bonsde hij hard op de deur. Eva zei niets. Hij bleef haar naam roepen en één keer riep hij: ‘Trut!’ Hij dreigde zelfs een bijl te halen om de deur in te slaan. Volkomen onverstoorbaar ging Eva door met uitpakken. Toen liep hij weg; zijn voetstappen kon ik horen. Toen ik even later de kamer uitliep, kreeg ik pardoes een straal water in mijn gezicht. Voor me stonden drie meisjes, die zichtbaar geschrokken, maar slap van de lach hun verontschuldigingen aanboden. Ze hadden Eva staan opwachten en hadden