143 januari /februari 2012 Foto: pennebaker Of we nou professionele woordhandelaren zijn die even onze pen los willen schrijven, of voor onszelf een dagboek volpennen: alle ‘vrijschrijvers’ kennen het gevoel. Voor even maken we ons niet druk om tekstopmaak, spelfouten of de interpretatie van onze woorden. We pakken gewoon onze lievelingspen uit onze etui, of schakelen het toetsenbord in, en we beginnen. Jagend op elke gedachte, op elk droombeeld dat door ons hoofd dwarrelt, laten we ons door onze woorden leiden. In een van haar schrijversdagboeken beschreef de Britse feministe en auteur Virginia Woolf de ervaring als volgt: ‘En dan begin ik te schrijven, en het doet er niet toe waarover, want het is zo mooi, ik struikel achter mijn eigen woorden aan en druk langzaamaan door tot in mijn kern… Als je alleen voor jezelf schrijft, en alle letterkundige normen overboord zet, weet je nooit wat er gaat gebeuren.’ Dat deze ‘losse’ manier van schrijven goed is voor onze creativiteit weten we intuïtief al eeuwen. Maar niet dat het zó goed is dat elke dag een kwartier ‘vrij schrijven’ ons kan helpen in de strijd tegen kanker, hoge bloeddruk, hartaanvallen en eenzaamheid. En al helemaal niet dat autobiografische schrijvers