Ik huil van trots, pijn en saamhorigheid

‘Waarom loop jij in godsnaam de vierdaagse? Daar is niet heel veel duurzaams aan. Weinig knuffelen met bomen en nogal wat prikkels. Dat is toch niets voor jou? Ik las dat er 47.000 mensen starten. Er komen een miljoen mensen op af die en masse bier uit plastic drinken en op straat flikkeren.’ Mijn vriendin kijkt me vragend aan. Ik weet het. De wekker gaat ook nog elke dag om 3 uur. En als je start rollen de studenten net lam de kroeg uit. Die gaan me dan stinkend omhelzen. En tegen me schreeuwen en free hugs uitdelen met hun drankkegels. De portocabins zijn vanaf dag 2 onmogelijk terrein en ik ga helse pijnen krijgen.

DOOR: MANON VAN LEEUWEN

Toch verschijn ik aan de start. Elke dag weer. Het is nog donker als de studenten met hun enthousiaste geschreeuw het bier uit plastic in mijn nek kieperen. Ze roepen dat ik het ook vandaag weer kan. Ik krijg kippenvel en lach. Ik hou van de sfeer en de saamhorigheid. Hier is even geen geo-politieke shit. Hier voelt iedereen zich veilig. Hier is liefde voor alle kleuren. Dit is the walk of the world. En dat voel je.

Opa’s en oma’s in badjas langs de lijn

Na 2 kilometer komen de eerste oma’s en opa’s in badjas hun voordeur uit. Op de eerste verdieping zit ‘Oma Elly’. Al 65 jaar. Het is dan 5.30 uur. Ze zwaaien en roepen minstens 4 uur lang ‘goedemorgen’ naar iedereen die voorbijkomt. Wij zwaaien en roepen allemaal terug. We glimlachen naar die lieverds. Elke dag weer. Vanaf dat moment is elke meter van de 40 kilometer bezaaid met feestende mensen die hun straat om hebben getoverd tot kermis in de kleur van de dag. Ze hebben maar één doel. De lopers troosten, aanmoedigen en belonen. Ze maken muziek. Ze schreeuwen de longen uit hun borst om je aan te moedigen. Ze geven je water, leeftocht, zonnebrand of een stoel. Als je geluk hebt, mag je met je zwetende lichaam hun huis in voor een bezoekje aan het kleinste kamertje.

Ome Piet pakt zijn microfoon

Hele families klappen hun tuinstoelen uit. Rijden campers naar de route en sjouwen hun boxen de straat op. De kleintjes staan misselijk langs de weg met bakken snoep voor de lopers die ze zelf moeilijk kunnen weerstaan. Er worden pannenkoeken en eieren voor je gebakken en doosjes poffertjes uitgedeeld. Ze trekken de diepvrieslade gevuld met magnums en cornetto’s uit de ijskast en rennen daarmee achter je aan. Ze snijden de hele dag komkommers en paprika’s om die samen met de cherrytomaatjes in grote bakken langs de weg aan te bieden. Iedereen graait, lacht en straalt van plezier. Niemand maakt zich zorgen om de hoeveelheid bacteriën die via al die gezellige bakken verspreid worden. Ik probeer ook niet aan de portacabins en kinderhandjes te denken en snaai vrolijk mee. En dat allemaal met elke 100 meter een andere dj, orkest of ome Piet met een microfoon. Je moet wel snel kunnen schakelen.

‘Ik lach en ben kapot.’

De helse pijnen zijn ondragelijk

De drank vloeit vanaf de vroege ochtenduren rijkelijk en dat je beter een goede buur kan hebben dan een verre vriend wordt hier heel duidelijk. Ze knallen hun bankstel op straat waar je mag zitten als de helse pijnen ondraaglijk worden. ‘Meis, kom maar even zitten, je hebt nog 2 uur. Het komt goed.’ Ik lach en ben kapot. Alles doet vanaf 25 km heel erg pijn. Er zijn huilende en strompelende militairen. Mannen, vrouwen en kinderen die hinken, blaren prikken of met een been slepen. Vanaf dag drie delen we de ibu’s met elkaar. We voelen onze schenen, heupen en voetzolen niet meer. Maar we dragen elkaar. We delen levensverhalen. We zingen en dansen kilometers mee met de buurt. Elk laatste uur van de dag loop ik huilend van trots, saamhorigheid, vermoeidheid, pijn en ontroering van al die lieve mensen de finish over. Wat een liefde. Dit is wat mensen samen kunnen doen. Dit is waarom ik dit doe. Om heel even te voelen hoe de wereld zou zijn als we met 8 miljard mensen 365 dagen lang de 4-daagse lopen. Elkaar aanmoedigen, dragen en liefhebben waarbij elke kleur de mooiste is.

Manon van Leeuwen is inspirator, ondernemer, keynote speaker en auteur van de bestseller Green Hearts, Great Business – de magische formule om teams in beweging te krijgen. Ze heeft maar één missie: zoveel mogelijk mensen inspireren om te leven en werken vanuit hun hart. www.manonvanleeuwen.nl

Deze column van Manon van Leeuwen verscheen in editie 224 van Optimist magazine. Het tijdschrift bestel je nu in de webshop en is ook verkrijgbaar bij de betere boekhandel, zolang de voorraad strekt. Of word abonnee!