Optimist, tegen wil en dank

Wanneer je de kranten openslaat, kun je je soms afvragen: ben ik beland in een absurd toneelstuk of een politieke thriller? De theatrale fratsen van de vorige regering, met name de vertolking van Hugo de Jonge als een soort medicijnman en onderwijzer-wordt-surrogaat-vastgoedmagnaat die in de politiek zijn heil zocht, het land in verwarring achterlatend, zijn bijna niet te overtreffen. En toch, kijkend naar de nieuwe roergangers die elke dag kibbelen over de richting voor het schip van de Nederlandse Staat, lijkt de voorstelling alleen maar gekker te worden.

En dan, alsof dat nog niet genoeg is, krijg je een internationaal schouwspel, waar de Amerikaanse MAGA-euforie een beetje lijkt te smeken om een gastrol aan de andere kant van de grote plas. Arabieren uit Gaza die in Iglo’s in Groenland moeten verblijven? Het klinkt als een aflevering van een vergeten sitcom. En ik kan het niet helpen – mijn afgunst naar al die mensen die al dit pessimistische nieuws zo goed kunnen consumeren, alsof het de nieuwste Netflix-hit is, groeit met de dag. Waar halen ze die energie vandaan? Wat een talent!

Maar dank, het is me niet gelukt om de pessimist in mij te omarmen. Nee, de optimist in mij wint elke keer weer, tegen wil en dank. Je zou kunnen zeggen dat het mijn lot is. Misschien is het de klassieke talenachtergrond die ik niet kan loslaten – altijd op zoek naar het positieve in de chaos van het oude Griekenland, waarin de filosofen de ene na de andere ellende bediscussieerden, maar altijd hoopvol dat de mens in staat was iets goeds te creëren. Wie weet.

Als je kijkt naar de wereld door een economische bril, lijkt alles eenvoudiger. De VS exporteert meer dan het importeert, en die winst investeren de exporterende landen in de dollar die daardoor sterk blijft. Simpel gezegd: zo kunnen de VS op lange termijn moeilijk concurreren. Maar het verhaal van de wereld is veel complexer dan economische cijfers en politieke chaos. Misschien zijn al die protectionistische maatregelen wel de tegengestelde werking van wat nodig is. Wie zal het zeggen? De toekomst heeft vaak de neiging ons te verrassen.

Toch, en hier komt het: ondanks alles – ik blijf een optimist. Lao Tse zei het al: ‘De duisternis is de moedervrouw van het licht.’ En dat licht zie ik bij al die jonge mensen om mij heen in Indonesië, China, Amerika, Engeland en ook in Nederland, laatst nog met de Global Young People Award. Jongeren vol energie, ideeën en vertrouwen in de toekomst. Ze geven mij de overtuiging dat het echt goed komt. De wereld verandert wel degelijk, en als je niet voortdurend naar de krant kijkt, maar je ogen opent voor wat er om je heen gebeurt, zie je de prachtige initiatieven die overal ontstaan. Het beste bewijs daarvan? Brian en zijn team van Optimist Media, die bijna dagelijks schrijven over de inspirerende bewegingen die we overal in de wereld zien.

Als ik met die jonge mensen werk, dan voel ik me gesteund in mijn overtuiging. We komen er wel. En ik blijf een optimist, misschien juist door die glimlach en een vleugje humor in het beleven van het politieke spektakel dat dagelijks op ons wordt afgevuurd. Laten we het met een gezonde dosis humor en optimisme blijven bekijken en het spektakel vol vertrouwen aanschouwen. Van lachen worden we immers gezond.