Victor Reinier: ‘Ik ga niet lopen zeuren’

Wat er ook over ons bestaan te melden valt, er zijn altijd mensen die het voor anderen willen verbeteren. Van kinds af aan meegekregen, door persoonlijke ervaringen geïnspireerd geraakt, intrinsiek aanwezig? Aan het woord Victor Reinier, acteur en Ambassadeur van War Child.

‘Waar het om gaat is hoe je dat bekend-zijn invult. Het is namelijk een lege huls. Het is niks. Ja, het is een last. Ik vermijd het zoveel mogelijk. Rode loper… doe ik, als het goed is voor de film, voor de producent, maar anders pak ik een zijingang. Nee, ik ga natuurlijk niet lopen zeuren over De Nadelen Van Het Bekende Nederlanderschap. God weet dat er veel tegenover staat. Maar ok, je vraagt er op door… dus even kort dan. Er begint altijd wat te gebeuren als je ergens binnenkomt, en dat is vaak leuk, meestal wel te overzien maar je hebt er natuurlijk niet altijd zin in. Ik was gisteren in Duitsland waar niemand me kent… dat is echt even ademhalen. En dan, er zijn nogal wat mensen die jou niet kennen, die wel een mening over je hebben. Vooral als er iets niet goed gaat in je leven komt dat nogal lawaaierig terug. Opeens ben je een soort melaatse. Te doen, sure – maar het komt ook terecht bij de mensen van wie je houdt, bij je kinderen. En dat… je kan ze daar niet voor beschermen… Het blijft een mal fenomeen. Want voor mezelf… wat je doet lijkt heel interessant omdat het zo publiek is, maar het is gewoon werk. Soms heel mooi werk, soms overstijgt het van alles en dat is een geschenk maar meestal is het gewoon op tijd er zijn en je best doen.’

‘Hoe krijg je die kinderogen weer van angst ontdaan’

Alles aan War Child klopt

‘Wat er ook bij hoort is dat mensen je vaak vragen ergens aan bij te dragen. Op zich heel fijn. In het begin deed ik dat altijd een beetje op wat er voorbij kwam. Dan weer wat voor het Rode Kruis en dan weer wat voor Artsen zonder Grenzen. Maar een jaar of tien geleden dacht ik, ik wil daar zelf richting aan geven. Ik kwam Willemijn Verloop tegen, die War Child Nederland heeft opgezet, en heb gewoon gevraagd of ik wat kon doen. Dat kon meteen. En ik kan niet anders zeggen… alles aan die club klopt. Er is een geweldig, wetenschappelijk onderzocht en onderbouwd systeem opgezet om kinderen in conflictgebieden te beschermen, psychosociale steun te geven, onderwijs te bieden en ga zo maar door. Ik kan daar uren over vertellen maar de informatie staat helder op de site. Check it out. Samengevat, hoe krijg je die kinderogen weer van angst ontdaan, onbevangen, onderzoekend en vol van die natuurlijke kind-eigen hoop? Daar gaat het over. Hoe vat je dat samen? Ze zitten ineengedoken in een hoekje en na een tijd spelen ze met elkaar met een bal. Ze worden weer kind. En als dat lukt bevrijd je ook de ouders en creëer je een route naar een betere samenleving op de lange termijn. War Child heeft alles. En wat ik doe? Er over vertellen, er zijn, op openingen en evenementen, samen met een geweldig groepje mensen een jaarlijks sponsor-golftoernooi organiseren en hosten. Ik haal bijvoorbeeld ook cheques op bij donors. Dat is wel een goed voorbeeld misschien. Dat gaat soms om bedragen van dertig, vijftig duizend euro die bedrijven willen doneren. Dat is natuurlijk ook een feestelijk moment bij zo’n bedrijf en je bent als bekende Nederlander dan een soort kers op de taart. En dat vind ik mooi. Dan is het nuttig. Snap je? Dan slaat het ergens op.’

Tekst: Gijs de Swarte

Foto: Lars Goosselink