Psychosociaal begeleider Alex Kiss omarmt kwetsbaarheid als bron van kracht. Ook die van hemzelf in zijn rol als zorgverlener. Hoe hij zijn uitputtende streven naar steeds hogere toppen inruilde voor een nieuwe hobby: het verzamelen én delen van topdagen. Door: Alex Kiss Wat heb ik me toch vaak vergist over wat ‘de top’ zou kunnen zijn. En mezelf ongenadig hard op de kop gegeven voor mijn hardnekkige onvermogen die zelfbedachte toppen nu eindelijk eens te bereiken. Welke top? Ik ben van de generatie die heeft gehoord dat we alles kunnen worden wat we maar willen, als we er ons best maar voor doen. Een boodschap, die mij (en velen met mij) op een lange, moeilijke speurtocht heeft gezet naar wat dan precies het beste van dat ‘alles’ is om te willen. Schrijver, roep ik al van kinds af aan. En vanaf die tijd ongeveer heb ik, soms woordelijk, soms in houding, meegekregen dat het eigenlijk toch beter zou zijn als ik iets anders zou willen worden. Uiteindelijk ben ik psychosociaal ondersteuner geworden. En schrijver – van, bijvoorbeeld, dit stuk. Van de toppen waar ik van droomde wist ik dat ze eenzaam zouden zijn. Het beeld van een eenzame ik ergens