Al op jonge leeftijd viel Hans Kazàn met zijn goocheltalent in de prijzen. Ruim een halve eeuw na de start van zijn carrière heeft hij tegenslag leren accepteren en blijft hij optimistisch naar het leven kijken. Door: Brian de Mello Je won op je negentiende de Nederlandse Kampioenschappen goochelen in Groningen, en vervolgens de eerste prijs voor illusionisme in Parijs. Dat klinkt als een soepele reis naar de top. ‘Ik dacht inderdaad: ik ben beroemd, nu gaat het gebeuren. Maar die prijzen brachten verder niks op, want het was erkenning in kleine kring. Het was wel voor mij het begin dat ik dacht: als we nou hard gaan werken, kunnen we er misschien komen.’ Wat deed je om stappen te zetten naar de top als beroepsgoochelaar? ‘Dat was best moeilijk. Het was nog de tijd van de Gouden Gids; ik kocht al deze telefoongidsen van Nederland en begon alle evenementenbureaus op te zoeken en aan te schrijven. Dit schoot ook niet echt op.’ En toen? ‘Ik moet zien dat ik op televisie kom, besefte ik. Maar hoe? In die tijd had je twee “wereldberoemde” mensen in Nederland. Dat waren Willem Duys en Mies Bouwman. Die schreef ik brieven met de