Kunnen werkgevers een voortrekkersrol nemen om ongewilde eenzaamheid te bestrijden? Zijn we in staat om van bedrijven en organisaties sociale community’s te maken waar je je gezien en gehoord voelt? Wat maken we werkelijk van waarde als we het over ‘teamwork’ hebben? DOOR: WALTER SUPÈR Ook ik voel mij soms eenzaam. Ik woon in een wijk met grote tuinen waar zelden een spontaan bezoek door het gesloten tuinhek plaatsvindt. Mijn kinderen zijn deze zomer uitgevlogen. Ik heb meer collega’s dan ooit tevoren en er zijn steeds meer bubbels ontstaan met een eigen dynamiek waar ik niet bij hoor. In de kerstvakantie lees ik de De eenzame eeuw van econoom prof. Noreena Hertz. Een eenzaamheidsepidemie breidt zich uit. Zowel op het platteland als in de steden. Noreena Hertz toont aan: het bedreigt onze gezondheid; de kans op een hartaanval, beroerte of dementie neemt toe. ‘Eenzaamheid staat gelijk aan het roken van vijftien sigaretten per dag.’ En het bedreigt onze economie; eenzame mensen zijn minder productief, minder gemotiveerd en nemen eerder ontslag. En last but not least; het bedreigt onze democratie. Eenzame mensen zijn ontvankelijker om lid te worden van een extreemrechtse community, een partij waar uitsluiten van anderen en polarisatie worden