Je zou het niet denken in de metro, bus of trein. Iedereen is verdiept in zijn of haar telefoon, heeft oortjes in, totaal afgesloten van de echte wereld. Iedereen? Kijk nog eens goed. Een jongen heeft geen oortjes in en geen telefoon in zijn hand. Hij kijkt oplettend in het rond. Een meisje leest een boek, ook zonder oortjes. Het zijn pioniers, ontwaakt uit de digitale droom die steeds meer op een nachtmerrie begint te lijken. Op het station betaalt iemand à contant. De werknemer achter de toonbank breekt verstoord de pintransactie af. Het gebeurt steeds vaker. ‘Zolang het mag betaal ik contant,’ legt de persoon desgevraagd uit, ‘de digitale wereld wordt steeds meer een gevangenis.’ Het moet gékmakend zijn voor technocraten, intelligente mensen die het gemak, de verleiding en de dwang van de digitale wereld weerstaan en een andere weg inslaan. Die van de fysieke, analoge, menselijke wereld. Ontmoeten, denken en praten. Niet via een beeldscherm en met oortjes in je hoofd. Iedereen kent het fenomeen. Ga je ergens heen op navigatie, dan heb je geen idee hoe je er gekomen bent. Navigatie maakt je omgevingsdom. De digitale mens grijpt onmiddellijk naar de telefoon als hij een feitje niet