Eeuwenlang tracht men binnen onze landsgrenzen een volkseenheid met een gezamenlijke geschiedenis en cultuur te vormen. Op zoek naar de trots en trouw van de Nederlander blikken we terug op de opkomst van het nationalisme in ons land.  Een staat wordt gekenmerkt door grenzen. Die grenzen houden een min of meer permanente afbakening in: soms zijn ze door de natuur bepaald; door rivieren, bergen, woestijnen of oceanen. Maar meestal zijn ze tot stand gekomen door menselijke wil, machtsfactoren en machtsverhoudingen.  Binnen die grenzen wordt voortdurend gestreefd naar een zo ideaal mogelijke omgeving voor de bevolking. Hoe dit ideaal eruitziet, is voor iedere inwoner en voor ieder land anders. Het hangt af van de aard van het land, de welvaart van de bewoners, de technologische vooruitgang en last but not least: de politiek die men er bedrijft. Met behulp van deze factoren probeert de mens een volkseenheid te vormen. Dit wordt al eeuwenlang gedaan door bijvoorbeeld onderscheid te maken tussen taal of etnische afkomst. Sinds de 18e eeuw hoort daar ook het vormen van een gezamenlijke geschiedenis en cultuur bij. Er ontstaat een voorliefde voor het eigen land. Dit wordt ook wel nationalisme genoemd.   ‘Nationalisme is net zoiets als slechte adem: