Als er één goed ding voortkomt uit de huidige pandemie, is het wel de kans die we als mensheid krijgen om op de resetknop te drukken. Voor onszelf als individu, voor onze familie, vrienden, buurten, volkeren en zelfs voor de wereld. Dat is nu niet alleen een optimistische invalshoek, maar vooral een realistische. Terwijl onze premier en zijn ministers het handboek voor crisismanagement ter hand nemen, verandert ons leven. Overal op de wereld zijn – en worden – directieve keuzes van hogerhand gemaakt die iedereen raken. Deze keuzes kunnen beeldbepalend zijn voor de komende decennia. Zowel op het gebied van zorg, als op het vlak van economie, werkgelegenheid, cultuur, mobiliteit en internationale samenwerking, om maar enkele gebieden te noemen. En op onze beurt maken wij als individuen in onze microwereld keuzes die van invloed zijn op ons heden en op onze toekomst. Ouders van jonge kinderen en pubers worden wederzijds getest. Niet op het coronavirus, maar op hun geduld binnen vier muren. Ouderen in verpleeghuizen leren in versneld tempo Skypen en FaceTimen, of raken steeds meer geïsoleerd van de buitenwereld. Docenten doen pogingen om op afstand orde te houden in de digitale klas en hun leerlingen iets bij te brengen.