Wat aandacht krijgt wordt meer Door: Mariska van Doorn Als kind werkte ze al aan verbinding. Ze woonde in een aandachtswijk en zat op één van de eerste zwarte scholen in Twente. Spelen met kinderen afkomstig uit andere culturen was voor haar heel normaal, en ze richtte een kinderclub op met vriendjes uit de buurt. ‘Die school heeft me gevormd en verrijkt. Turkse of Marokkaanse kinderen kregen bijvoorbeeld les over hun eigen achtergrond, in hun eigen taal en waren dan even uit de klas. Dat werd uitgelegd door de leraar, en ik vond het logisch. Het bevestigde dat we allemaal anders waren en tegelijk volkomen gelijkwaardig.’ Omzien naar elkaar Haar ouders werkten hard in de wijk waar velen leefden van een uitkering, maar Noorman heeft ze nooit onderscheid horen maken. Ze zag wel dat niet iedereen net als zij elk jaar op vakantie kon, en ook dat opende haar ogen voor de omstandigheden van anderen. Af en toe hielp ze als allochtone vriendinnetjes met vragen kwamen. ‘Omzien naar elkaar’ werd een mindset die haar gedreven heeft, en nog drijft. ‘Ik kan slecht tegen onrecht en heb er een hekel aan dat mensen in hokjes geduwd worden’, vertelt ze. Het is