In China en Japan is het volkomen normaal om een tempel eens in de zoveel tijd te herbouwen en de verloren soldaten van het terracottaleger opnieuw te gieten. Er is niets heiligs aan het ‘origineel’. In 1956 werden meesterwerken uit de Chinese kunst tentoongesteld in het Cernuschi Museum, het museum voor Aziatische kunst in Parijs. Later bleek dat de schilderijen vervalsingen waren. Wat de zaak gevoelig maakte was het feit dat de vervalser een andere beroemde Chinese schilder was: Zhang Daqian. Zijn eigen werk hing tegelijkertijd drie kilometer verderop in het Museum voor Moderne Kunst. Daqian werd indertijd gezien als de Picasso van China. Zijn ontmoeting met Picasso eerder dat jaar was een soort G8-top van de oosterse en westerse kunstwerelden. Zodra bekend werd dat de oude meesterwerken ook door hem waren geschilderd, werd hij in het westen als een oplichter gezien. Maar wat Daqian betreft waren het geen vervalsingen, het waren replica’s van verloren werken die we alleen kenden uit oude geschriften. In China zijn verzamelaars vaak zelf ook schilders. Daqian was dat ook. Hij bezat meer dan vierduizend werken. Zijn atelier was geen doods archief, maar een verzameling van oude meesters; een levendige plek waar communicatie en transformatie