We kunnen ons oordeel niet vertrouwen. Daarom doen we er goed aan het zo lang mogelijk uit te stellen. Dat leert het langst en dus het meest. Het staat haaks op de alledaagse behoefte om snel tot een oordeel te komen. Vooral managers hebben daar een handje van. Snelheid is efficiënt. Maar is het ook effectief? Voor triviale zaken kan het heus geen kwaad, dan is doelmatig ook doeltreffend, maar in essentiële kwesties is het oppassen. We zijn gemakkelijk in de luren te leggen. Bij anderen geloven we dat, onszelf houden we vaak sterker voor dan we zijn. Om dat te illustreren, gaf ik bij lezingen graag twee gedichten aan de deelnemers. De ene helft kreeg een gedicht van Fernando Pessoa, de beroemde, hooggewaardeerde Portugese dichter. De andere helft, zo legde ik uit, kreeg een gedicht van mijzelf. Met het verzoek dit gedicht individueel te lezen en te voorzien van een afgewogen, persoonlijk oordeel en een cijfer. Het resultaat van deze oefening was altijd hetzelfde. Het gedicht van Pessoa werd hoog gewaardeerd. ‘Boeiend’, ‘inspirerend’, ‘prachtig’, ‘mooi’. Het cijfer kwam gemiddeld boven de 8 uit. Mijn gedicht deed het aanzienlijk slechter. ‘Aardig’, ‘slecht’, ‘kunstmatig’. Meer dan een 5 zat er niet