\'Een vader uit Mosoel probeert naar het bevrijde gedeelte van de stad te komen, met zijn twee kleine zoontjes. De scherpschutters van IS schieten op hem. Een van zijn zoontjes wordt geraakt en sterft. De man zoekt dekking en blijft urenlang liggen, naast zijn twee kinderen. Op het moment dat er niet geschoten wordt, rent hij weg en neemt zijn zoontje met zich mee. Als hij in veiligheid is, merkt hij dat hij in plaats van zijn levende zoontje, zijn dode zoontje heeft meegenomen. Ik kan me niet voorstellen hoe hij zich toen gevoeld heeft. Nee, dat kan ik niet.’ Na dit verhaal van Annet Henneman (61) blijft het lang stil in ons Skypegesprek. Ik zie de wanhopige vader voor me, en het bloed stijgt naar mijn hoofd en mijn ogen branden. En dat terwijl ik onaangedaan een stuk in de Volkskrant over omgekomen Syrische kinderen kan lezen, me ondertussen afvragend of Grunberg nog een leuke voetnoot heeft geschreven. En dit is precies waarin het werk van Annet besloten ligt: het voelbaar maken van de verhalen van mensen die in oorlog en onderdrukking leven, en daarmee een antwoord bieden tegen de onverschilligheid en de afstand die ik en velen met mij