Teveel mensen voelen zich in de steek gelaten. Hun frustraties staan een vreedzame, geweldloze samenleving in de weg. Kunnen we de overheid – de manier waarop de samenleving wordt bestuurd – nieuw leven inblazen zodat meer mensen zich betrokken voelen? [su_row] [su_column size=\"3/4\"] DOOR JURRIAAN KAMP EN NANCY REED Toen onze kinderen klein waren lazen we het boek Mensen, mensen, wat een mensen! van de Nederlands-Amerikaanse illustrator Peter Spier, met hen. Het was één van hun lievelingsboeken. Spier houdt ons iets moois voor. Pagina na pagina laat hij ons zien hoe verschillend we zijn: we hebben verschillende huidskleuren, verschillende neuzen, oren en ogen, verschillende religies, verschillende kleren en een ander alfabet. We eten verschillende dingen, we vieren verschillende rituelen en spelen allemaal andere spelletjes. Aan het eind van het boek schrijft hij: ‘[…] stel je eens voor hoe verschrikkelijk saai die wereld van ons zou zijn als iedereen er hetzelfde uit zou zien, hetzelfde zou denken en eten, zich hetzelfde zou kleden en zich op dezelfde manier zou gedragen’. En de tekening op die pagina is daar een perfecte illustratie van. [/su_column] [su_column size=\"1/4\"] [/su_column] [/su_row] Wij vonden zo’n wereld maar niets. Spier had ons overtuigd: we moeten onze diversiteit