Onlangs las ik De kracht van moderne spiritualiteit van William Bloom, een van Engelands meest prominente ‘nieuwe spirituelen’. Bloom had in zijn jeugd sterke spirituele ervaringen, studeerde psychologie en leidt nu meditaties. In Engeland is hij beroemd en ik moet zeggen dat ik zijn boek met veel plezier en profijt gelezen heb. Hij kan het zo mooi vereenvoudigen. Volgens Bloom beleef je een spirituele ervaring wanneer je in contact staat met het mysterie en de schoonheid van het leven. Iedereen heeft van die momenten: in de natuur, bij mooie muziek, als je naar een baby kijkt, of zomaar, plotseling. Een curieuze anekdote uit het boek: ooit gaf Bloom een workshop voor vijftig anglicaanse geestelijken. Hij vroeg hen wanneer ze het wonder en de schoonheid van het leven voelden. Ze gingen vlijtig lijstjes schrijven: met mijn kleinkinderen, bij een zonsondergang, enzovoort. Eén ding ontbrak echter bij alle vijftig: in de kerk. Niemand van hen voelde zich bij het vervullen van zijn functie verbonden met dat wonderschone mysterie, dat onbenoembare ‘iets’ dat groter en dieper is dan jezelf. Daar schrokken de geestelijken zelf ook van. Ze gaven verschillende verklaringen: ze waren allemaal een beetje overwerkt en gestresst als ze bezig waren, ze