Ik laat me langzaam van mijn grote roze wolk afglijden. De roze wolk die klaar stond voor vertrek bij mijn boekpresentatie en met grote vaart omhoog is gestegen. Een grote wolk die bovendien een ruime week op gigantische hoogte is blijven hangen. Op de uitnodiging stond vijf uur. Stipt om kwart voor vijf komen de eerste gasten binnen, verscholen achter enorme bossen bloemen. Mooi ingepakte cadeaus volgen. En om vijf uur staat de tent vol. Vol met mensen die speciaal voor mij zijn gekomen. Zes uur Langzaam voel ik spanning opkomen, ik hoor mensen nieuwsgierig informeren wanneer hét begint. De wijzers van de klok tikken genadeloos door naar de klok van zes uur en wanneer de grote wijzer uiteindelijk het hele uur aantikt, giet ik snel een grote slok wijn naar binnen en nodig de sprekers van de avond uit naar voren te komen. Eén voor één verstommen gesprekken en draaien gezichten zich verwachtingsvol naar ons om. Mijn redacteur neemt het woord, heet de aanwezigen welkom en richt zich dan tot mij. Ik luister aandachtig, ik vind het bijzonder haar kant van het verhaal te horen. Hoe heeft zij het ervaren om mij als peuterschrijfster de weg te wijzen? Iemand