Hoe de Indiase winkelketen Fabindia voor economische groei zorgt die in de behoefte van lokale gemeenschappen voorziet. Jerri-Lynn Scofield | NRC-bijlage november 2010   Llyias Shahabuddin (op de rug) doopt met twee medewerkers stoffen in een vat met indigoverf. De stoffen zijn bestemd voor Fabindia, een onderneming die deels eigendom is van ambachtslieden als Shahabuddin. Foto: Jerri-Lynn Scofield   Op vijfenzestig kilometer rijden van de Indiase woestijnstad Jodhpur, langs kamelenwagens, motorfietsen en drie colonnes overstekende mangoesten, ligt Pipar City. Kinderen, koeien en geiten dwalen tussen de lage gebouwen, die soms uit grove stukken rode zandsteen zijn opgetrokken; andere hebben gladde, lavendelblauwe muren. Lliyas Shahabuddin doopt stoffen in een vat met natuurlijke indigoverf. De stof gaat wit het vat in, komt er groen uit en wordt dan, na enkele minuten oxidatie en zonlicht, diepblauw. Oud water produceert de volste kleur, dus wordt al achttien jaar hetzelfde vat gebruikt – met dezelfde vloeistof. De blokdrukfabriek waarvan Lliyas en zijn broers Yasin en Farooq de eigenaren zijn, maakt negentig procent van haar producten voor Fabindia, een winkelketen die handgemaakt textiel en andere handwerkproducten op de markt brengt. Ze zijn gemaakt op het platteland voor stedelijke consumenten in India en daarbuiten. De broers zijn