Waarom economisch nationalisme niet vaderlandslievend is. Philippe Legrain | 117 juni 2009 issue Illustration: Dave Cutler Met de wereldeconomie die zich in een recessie stort, staat ook de globalisering in haar achteruit. De eens opwaartse spiraal van economische groei is omgebogen in een vicieuze cirkel van instortende vraag en afnemende handel. Geconfronteerd met de zwaarste economische teruggang sinds de Grote Depressie, beloven overheden de fouten uit de jaren dertig niet opnieuw te zullen maken. Op de bijeenkomst van de G-20 eind vorig jaar, verklaarden de leiders van de 22 grootste economieën protectionisme te verwerpen. Maar ze houden zich niet aan hun woord – en dat is zeer schadelijk. Over de hele wereld heeft het economisch nationalisme onheilspellende vormen aangenomen, niet alleen in de financiële sector, maar ook op het gebied van handel, investeringen en de arbeidsmarkt. Banken die staatssteun ontvangen krijgen de opdracht hun leningen binnen de landsgrenzen te houden. Politici dringen er bij mensen en bedrijven op aan lokaal te kopen. Aziatische landen reageren hierop met eigen campagnes die oproepen tot ‘lokale consumptie’. Rusland heeft een muur van importheffingen ingesteld. India houdt Chinees speelgoed zelfs helemaal tegen. Landen in de Europese Unie maken onderling ruzie. In Groot-Brittannië is er