146 mei 2012   Mijn allereerste cliënt was een jonge vrouw die Laura heette. Ze werkte als jurist op Wall Street, maar was een stille dagdromer die niet graag in de schijnwerpers stond en slecht tegen agressie kon. Tijdens haar eerste drie jaar op het advocatenkantoor had Laura zo’n lage functie, dat ze die aanname nooit aan de werkelijkheid hoefde te toetsen. Maar op een dag ging de advocaat onder wie zij werkte met vakantie, waardoor zij de leiding kreeg bij een belangrijke onderhandeling. De klant was een Zuid-Amerikaanse fabrikant die aflostermijnen van een hypotheek dreigde te missen en hoopte om met de bank te kunnen onderhandelen over aangepaste voorwaarden. Aan de andere kant van de onderhandelingstafel zat een bankenconsortium dat de belastende hypotheek had verstrekt. Laura was het liefst onder de onderhandelingstafel weggekropen, maar ze had geleerd om niet aan dergelijke impulsen toe te geven. Onvervaard, maar bloednerveus nam ze plaats op de voorzittersstoel, geflankeerd door haar klanten: hun juridisch adviseur aan de ene kant en de financieel directeur aan de andere kant. Aan de overkant van de tafel zaten negen ontstemde beleggingsbankiers in maatpakken en met dure schoenen aan hun voeten, vergezeld door hun juriste met vierkante kaak