De gelukkigste mensen doen werk waar ze anderen mee helpen. David Servan-Schreiber | 126 mei 2010 We zitten te brunchen aan de rivier de Charles. Het restaurant ligt niet ver van Laura en Jacks laboratoria in het wereldberoemde Massachussets Institute of Technology (MIT) in Cambridge. We praten over hun glanzende carrière. Maar het ongewone is dat mijn vrienden — inmiddels in de vijftig en beiden gegadigde voor een Nobelprijs — hun blik telkens afwenden, terwijl ik ze altijd heb gekend met een open, zelfverzekerde blik. Ze geven toe dat ze hun brandende ambitie hebben verloren. ‘Na een poos ga je beseffen dat het zoveelste artikel in een wetenschappelijk tijdschrift de wereld niet gaat veranderen’, zeggen ze, ‘en dat uiteindelijk de prijzen, de eerbewijzen, de erkenning op internationale conferenties weinig inhoud hebben. Die zijn geen voedsel voor de ziel. Dat hebben we ons misschien nogal laat gerealiseerd, maar we zijn nu aan het kijken hoe we onszelf opnieuw kunnen uitvinden…’ Een van hun taken als hoofd van een laboratorium motiveert hen nog wel: ‘Ons bezighouden met jonge promovendi die bij ons zijn komen werken, ze alles bijbrengen wat wij hebben geleerd, ze helpen creatief te zijn, ze stimuleren doortastender, moediger en