Boekbespreking. Rob Soetenhorst | 26 mei/juni 1999 issue Op een stille herfstdag in 1990 ging Andrea Willemsen een brief posten. Ze werd aangereden door een jonge bromfietser die niet oplette en belandde door die aanrijding in het ziekenhuis. Willemsen, op dat moment bezig met een mooie carrière bij de universiteit, werd wel honderd procent arbeidsongeschikt: ze had hersenletsel opgelopen. \'Na mijn aanrijding gingen we op zoek naar een boek over hersenletsel. Tot onze verbazing was het er niet. Daarop besloot ik het zelf te schrijven\', deelt ze mee. Een lakonieke opdracht die van iemand die zo getroffen was als Andrea Willemsen heel veel moet hebben gevergd. Want het boek Hersenkneuzing is een moeizaam zoeken - vanuit niet aflatende pijn - naar een nieuwe vorm van leven voor iemand die maatschappelijk geslaagd was, goed getrouwd met een leuk gezin, sportief, noem maar op en die alles opnieuw moet leren beleven. Want ga maar na: Willemsen belandde in het ziekenhuis, werd niet goed opgevangen, doktoren dachten eerst niet aan hersenletsel en ontweken indringende vragen van haar echtgenoot. Ondertussen leed de patiente overal, had grote gaten in haar herinnering en moeite met praten en bewegen. Alles overheersend was pijn en dat zou heel