Muziekbespreking. Ton Maas | 26 mei/juni 1999 issue Toen de moslims in de achtste en negende eeuw vanuit Noord-Afrika doordrongen in Spanje, noemden zij hun nieuwe gewest Al Andalus. De Arabische musicus Ziryab stichtte in Cordoba een muziekschool die binnen de kortste keren wereldberoemd was. Uit de vermenging van de hofmuziek uit Bagdad met allerlei lokale Spaanse stijlen ontstond een nieuwe traditie die \'Andalusisch\' wordt genoemd, hoewel hij eigenlijk alleen nog in Marokko en Algerije voortleeft. Ook in Europa zien we de laatste jaren echter hernieuwde belangstelling voor deze rijke cultuur, al was het maar omdat Al Andalus inmiddels symbool is geworden voor het eeuwenlang vreedzaam samenleven van joden, moslims en christenen. Drie recente albums illustreren de nieuwe interesse. De Marokkaanse zangeres Amina Alaoui zingt Andalusische gezangen in de Gharnati-stijl (Gharnati betekent \'uit Granada\' - het laatste islamitische bolwerk in Spanje), maar indachtig de geest van Al Andalus voert ze ook joodse en christelijke liederen uit. Haar stijl vormt een schril contrast met de latere ontwikkeling van de klassieke zangkunst in Europa, waar veel van de oorspronkelijke vocale subtiliteit ondergeschikt werd gemaakt aan het \'projecteren\' van de stem over een groot orkest. De muziek van Alaoui is een toonbeeld van