Max Christern | 124 maart 2010 issue Max Christern, hoofdredacteur Ode Nederland. Foto: Vincent Mentzel In vodden gekleed zat de oude vrouw bij de ingang van de Sacré-Coeur. Met haar hand uitgestoken jammerde ze onverstaanbare woorden. Voor haar op de grond lagen wat muntjes op een oude doek. Schuifelend tussen andere toeristen die rond kerst ook hadden besloten Parijs te bezoeken, passeerden we haar. En in ons hoofd passeerde vliegensvlug de vraag of we haar wat moesten geven. Ik besloot van niet. Een uur later wandelden we door de ondergrondse gangen van metrostation Pigalle. Langs de tegelwanden kwam ons muziek tegemoet. We raakten opgewonden en opgewekt van de prachtige klassieke tonen. Ze bleken afkomstig van een studentenorkestje, dat blijmoedig stond te oefenen voor grote zalen, later in hun leven. De lol spatte ervan af: stralende gezichten boven de imitatie-Stradivarius. We aarzelden geen moment en gooiden een paar muntjes in de hoge hoed die voor hun voeten stond. Een paar weken later. Thuis gaat de deurbel. Opgewekte schoolkinderen vragen of ze een heitje kunnen verdienen voor een karweitje. We mogen kiezen uit een lange lijst van klusjes: autowassen, ramen zemen, hond uitlaten of oude kranten wegbrengen. Het heitje is voor Haïti