Niets makkelijker dan het aanbieden van excuses. In negen van de tien gevallen kom je ermee weg. In binnen- en buitenland hebben de politieke leiders het trucje nu door. ‘Sorry hoor!’ Editors | 19 maart/april 1998 issue Opeens doet iedereen het in het openbare leven, brutaalweg, luid, onbeschaamd, zichzelf naar beneden halend. Het doet er niet toe, als er maar een camera in de buurt is. Vlak voor het derde millennium kennen we een bijzondere vorm van democratie, de sorry democratie van de excuses van Bekende Personen. De rooms katholieke kerk doet het, Winnie Mandela doet het met tegenzin, Bill Clinton doet het als het zo uitkomt. Wim Kok doet het voor minister Els Borst, Joris Voorhoeve voor Nederlandse VN militairen en Elisabeth Schmitz doet het voor weggestuurde asielzoekers. De Britse konigin doet het in haar kerstoespraak omdat ze het nog niet eerder heeft gedaan. Alleen Boris Jeltsin doet het niet. Want de Russische democratie is nog te jong voor sorry. En verder? De Chinese leiders vormen nog een twijfelcategorie. Sorry zeggen is een onderdeel geworden van het huidige openbare leven, net zoals het slordig omspringen met de waarheid en beursschandalen. Het is een trend die hand in hand gaat